Hoewel Ina Collens haar artistieke gevoelens al in korte verhalen en poëzie uitte, is zij zich in 1996 gaan toeleggen op de schilderkunst en volgde de weg van realisme via figuratief naar expressief neigend naar lyrisch abstract.
“Het schilderij moet mij iets vertellen, wat niet betekent dat de toeschouwer in het schilderij hetzelfde moet zien als ik. Wanneer er verschil van mening is zal er een ontmoeting plaatsvinden tussen schilder en de toeschouwer. Mijn motto is dan ook: Wat jij ziet, hoeft niet hetzelfde te zijn als wat ik zie. Schilderen is voor mij als een lyriek, een directe verbeelding van een emotie, een subjectieve weergave van gevoelens en gedachten. Dan wordt de lyriek verweven in een schilderij en drukt het schilderij een gedicht uit.”
